Cehennemlik olanları Allah`ın azabından kurtarma gücü kimde var? Bir başkası için yardımda bulunma, istekte bulunma. Kuvvetlendirme, hayırda veya şerde ortak olma. Kişinin bir başkasına hayır veya şer bir doğrultu göstermesi, yol çizmesi, yöntem tesbit etmesi. Bu anlamdaki şefaat Kur`an`da şirk olarak nitelendirilmiştir.   Fatiha süresinde buyrulduğu üzere: “Ancak sana kulluk eder, ancak senden yardım dileriz. ”   Şu halde, şefaat kurtuluş sebebi ve ilanıdır. Şefaat çeşitli anlamlara getirilerek suistimal edilebilmektedir. Peki, Kur’an’daki tanımı nedir? Müslümanlar Kur’an’ın nüzul sırası dikkate alınırsa ilk defa Müddesir süresinde bu ifadeye rastlıyorlar:   Aracıların şefaati onlara bir yarar sağlamaz.  Müddesir: Suresi 48.Ayet   Kimdir bu şefaatçiler? Allah’tan başka her kim olursa olsun sığındığınız ya da sığındıklarınız… Kimdir bu yararlanamayanlar? Yardımcı olmayanlar, Yoksula yedirmeyenler, Boş şeylere dalanlarla birlikte dalanlar, Yargı gününü yalanlayanlar.   Biz nasıl bir yargı gününe inanıyoruz? Kur’an’ın tasvir ettiği gibi mi yoksa birtakım mezhepsel hadis masalcıların kurguladığı gibi bir mahşere'mi inanıyoruz? Sizin inandığınız yargı gününün kaç sahibi var? O gün Allah’tan başka kurtarıcılarınız ya da yarar sağlayıcılarınız var mı? Torpil bağladıklarınızmı var  Mekke müşrikleri, soyut bir putperestlik anlayışına sahiptiler. Devamında şefaat kelimesi şöyle bir ikaz için geçiyor:   “Göklerdeki meleklerin bile şefaati bir yarar sağlamaz. Ancak Allah`ın dilediğine ve hoşnut olduğuna izin vermesinden sonrası başkadır. ” Necm Suresi 26.Ayet   Dilediğine ve hoşnut olduğuna o an izin verip “bağışlandın, gir cennetime” diyebilir.   “Şefaatini dilemesi”yle “şefaatçiliğini dilemesi”ni karıştırmaktan doğan hatalar yapmamak için çelişmemeye dikkat etmeliyiz. Müslümanlar henüz bu konuda çok malumatlı değillerken Abese süresiyle irkiliyorlar:   “Kişinin kardeşinden, annesinden, babasından, eşinden ve çocuklarından kaçacağı gün kulakları sağır edercesine şiddetli ses geldiği vakit, işte o gün onlardan herkesin kendini meşgul edecek bir işi vardır. ” Abese: 33,34,35,36 ve 37.Ayetler   Kuran, oruç ve zekât gibi namazın da İbrahim Peygamberden itibaren başladığını ve ondan sonraki tüm peygamberlerin namaz kıldığını bildirir. Mekkeli inkârcılar hiç bir vakit müşrik olduklarını itiraf etmediler. Aksine Hz. İbrahim`in yolunu izlediklerini ileri sürüyorlardı. Evliyaların kendilerine şefaat edeceğine inandıkları ve Allah’ın ismini tek başına anmaktan hoşlanmadıkları için Kur’an tarafından müşrik olarak mahkûm edildiler.   Peygamberimizi ve din adamlarını putlaştıranlar, Mekke müşrikleriyle aralarında fark oluşturmak için onların da namaz kıldığını bildiren bu ayetin anlamını saptırmışlardır.   Peki ya Peygamberimizin şefaati varmı? Nüzul sırasına dikkat edecek olursanız böyle bir mesaj yok. İsa Peygamber bile ahirette Allah’a “Ben onlara, sadece bana emrettiğin şeyi söyledim: Benim de Rabbim, sizin de rabbiniz olan Allah’a kulluk edin dedim.  Aralarında bulunduğum sürece onlara şahit idim. Ama beni içlerinden aldığında, artık üzerlerine gözetleyici yalnız sen oldun. Sen her şeye hakkıyla şahitsin” (5: 117)  diyerek sorumluluğu üzerinden atacak. Fakat siz önyargı nedeniyle belki de ahirette Peygamberimizden şefaat bekleyeceksiniz… Bunu bekleyenler nüzul sırasını dikkate alırlarsa Yasin suresinden hemen sonra gelen Furkan suresinde bir balyozla karşılaşıyorlar: Bir şikâyet! “Elçi de, ‘Rabbim, halkım Kur’an`ı terk etti’ der. ” Furkan Süresi 30 .Ayet   Her Şeyin Doğrusunu Yanlız Yüce ALLAH bilir !